Antyhypofora – figura retoryczna polegająca na zadaniu pytania i odpowiedzeniu sobie na nie. Mówca sprawia przez to wrażenie, jak gdyby głośno myślał. Pytanie może być uprzedzeniem reakcji odbiorcy lub wyrażeniem wątpliwości.
Przykłady antyhypofory
Zapytacie, jak zostałam szefem gangu, skoro z całej naszej dziewiątki byłam jedyną dziewczynką, i do tego najmłodszą? To proste; Felek z Zakopiańskiej powiedział, że ten będzie szefem, kto wszystkich pokona. Na mnie w ogóle nie liczyli.
(Adam Bahdaj, Kapelusz za sto tysięcy)
Skoro mnie teraz zapytacie: "Dlaczegoś nie zaufał żonie i nie powiedział jej, że schowałeś pieniądze do dzbana?" - to odpowiem wam, że wy sami rozkazaliście mi tym razem pieniędzy tych jak najstaranniej i najostrożniej strzec, a mnie owo miejsce wydało się najbezpieczniejsze do przechowania mego złota.
(Księga tysiąca i jednej nocy)
"Ale jest nas tylko trzystu!" – zaprotestujecie. Owszem, trzystu – ale mężczyzn, ale uzbrojonych, ale Spartan, ale pod Termopilami! Nigdy nie sądziłem, że trzystu może być aż tak wielu!
(Seneka, tłum. własne)