Epifora (gr. epiphopá = dodanie) – figura stylistyczna polegająca na powtórzeniu tego samego słowa (lub zwrotu) na końcu kolejnych segmentów wypowiedzi. Często zastępuje rym. Służy – podobnie, jak anafora – uwydatnieniu znaczenia powtarzanego elementu i bodowaniu rytmu wiersza.
Przykłady epifory
Z otchłani klęsk i cierpień podnoszę głos do ciebie,
Nirwano!
Przyjdź twe królestwo jako na ziemi, tak i w niebie,
Nirwano!
Złemu mnie z szponów wyrwij, bom jest utrapień srodze,
Nirwano!
I niech już więcej w jarzmie krwawiącym kark nie chodzę
Nirwano!
(Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Hymn do Nirwany)
Noc gwiaździsta na Bagdad sypie złotym piaskiem - nie o niej śpiewam.
Nad gulistanem słowiczym księżyca zakwitł jaskier - nie o nim śpiewam.
Gwiżdżę na klejnoty arabskich cudów, na zaloty Zulejki i różane olejki!
- O rozkwitłym, olśniewającym Ogrodzie Ludów, ja, poeta warszawski - śpiewam.
Pobladły Szeherezady. Noc jest tysiączna i druga.
O niej, promieniejącej wszechświatowym blaskiem - śpiewam.
(Julian Tuwim, Ex oriente)