Polisyndeton (gr. polysýnthetos) – figura retoryczna polegająca na zastosowaniu wielu takich samych spójników w miejscach, gdzie są one wyraźnie nadmiarowe. Działanie to służy spowolnieniu rytmu wypowiedzi.
Przykłady
Śnił się jej śpiew i pląsy i wszelki ptak i zwierz!
I miecz i krew i ogień! Sen zbiegła wzdłuż i wszerz!...
(Bolesław Leśmian, Zmory wiosenne)
Wyśpiewam, jak potrafię księżyce na rozstajach
I wrześnie, i stycznie, i maje
I zagubione dźwięki, barwy na płótnach Vlamincka
I słońce wędrujące promienia ścieżynką.
(Wojciech Belon, Piosenka wiosenna)