Wiersz z 1916 roku, opowiadający o polskim pielgrzymie, który wędruje do Ziemi Świętej i modli się o powrót do Ojczyzny.
A ni nas skusi zagon żyzny,
Ani nas cudze słowo zmami:
Bo my powrócim do Ojczyzny,
By ostać w Polsce - Polakami.Będziem, jak one ptaki Boże,
Tęskniące długo na wyraju,
Ponad łez morze i krwi morze
Wracać na gniazda swe — do Kraju.Choć był daleki szlak odlotu,
Kędyśmy rzeszą szli tułaczą,
Ale nie zmylim dróg powrotu,
Bo je nam bratnie krzyże znaczą.